się wiązać z wyrzutkiem? - Właśnie. - I woli przystać do wigów, żeby naprawić stosunki z carem? Lieven skinął głową. - Wiele mi to wyjaśniło. Dziękuję panu, hrabio. Czy dlatego jest pan wobec niego taki czujny? - Drogi chłopcze, jestem czujny wobec wszystkich, a zwłaszcza wobec kogoś, kogo moja żona wynosi pod niebiosa. - A więc ten incydent nie zniechęcił do niego lady Lieven? - Przeciwnie, moja żona zgadza się z Kurkowem i podziwia jego odwagę. - Musi pan być dumny, mając żonę o tak zdecydowanych przekonaniach. Lieven uśmiechnął się dyskretnie i wycelował w niego grubym palcem. - Ach, dyplomacja wiele straciła na tym, że wybrał pan karierę karciarza! - Dziękuję za komplement. - Nigdy pan nie zamierzał pracować w Biurze Spraw Zagranicznych? - Mamy już jednego dyplomatę w rodzinie. Po krótkiej pogawędce Alec się pożegnał. Teraz, kiedy wiedział o politycznych sympatiach Kurkowa, był jeszcze bardziej ciekaw, czego dowie się u Brooke'a. Klub White'a był bastionem torysów, a Brooke'a - gdzie zresztą najwięcej przegrał - wigów. Alec był jedną z nielicznych osób w Londynie przyjmowaną w obydwu, bo nie zajmował się polityką, zachowywał się uprzejmie, a w dodatku miał wpływowych braci w obu obozach - Robert przystąpił do wigów kilka lat temu, bliźniacy natomiast pozostali wierni torysom. Zdumiał się na widok pustawych sal i przyciszonego tonu nielicznych bywalców. Szybko jednak rozbawił go widok trzech kompanów, najwyraźniej pokutujących za wydarzenia zeszłej nocy. Fort, Drax i Rush siedzieli nieruchomo pośrodku klubu z zimnymi okładami na oczach, przy wodzie sodowej i sucharkach imbirowych. Czwarte, wolne krzesło czekało na niego. Nie mógł się oprzeć chęci spłatania im złośliwego żartu. Podszedł cicho do okna i nagłym ruchem rozsunął zasłony. Z miejsca usłyszał chór gwałtownych protestów. Forth zsunął okład z twarzy i zerwał się na nogi. - Zasuń zaraz te przeklęte... och, to ty? - Dzień dobry panom. - Alec energicznie klepnął go po ramieniu, co wywołało jeszcze jeden zbolały okrzyk. - Ty nikczemniku! - Knight, zasuń story! - jęknął Drax, osłaniając ramieniem oczy. Alec zaśmiał się, lecz spełnił jego prośbę. - Dopadłeś zdobyczy w tym deszczu? - wymamrotał Fort. - Domyśliłem się tego, skoro nie wróciłeś. - Bardzo nam ciebie brakowało - dodał Rush. - Mój drogi, chyba nadal jesteś zalany, bo wtedy robisz się sentymentalny. - Lepiej mnie nie rozśmieszaj. Serce mi wciąż dokucza - poskarżył się Fort. - Mam nadzieję, że dziewczyna nie zrobiła ci krzywdy! - Wstrętna diablica. Och, Boże, już się nigdy nie upiję! - zawodził Ruah. - No i jaka była? - spytał Drax. Trzy pary przekrwionych oczu spojrzały na niego wyczekująco. Pytanie zaskoczyło Aleca. Zabrzmiały mu w uszach słowa Becky: „Wiem, jak ty i tobie podobni traktujecie kobiety...” Wtem usłyszał czyjeś kroki i spostrzegł księcia Westland ze skórzaną teczką w ręce oraz gazetą pod pachą. Książę spojrzał na niego ze szczerą niechęcią. Alec zrozumiał, że to znakomita okazja, by się do niego zbliżyć. Zdawał sobie sprawę, że musi jakoś odzyskać jego zaufanie po fatalnym zakładzie o Parthenię, bo inaczej Westland nie będzie chciał z nim rozmawiać, a już na pewno mu nie uwierzy. Podszedł więc do stolika, ostentacyjnie nalewając sobie mocnej herbaty, i uprzejmie podał księciu cukier. Westland zerknął na niego podejrzliwie, lecz raczył wziąć kilka kostek do swojej kawy. - Pan jest najmłodszym z braci Knight, prawda?