- Jedna z teorii? 114 - W domu jest doskonały system alarmowy. Nie włączył się. - Był włączony? - Próbujemy to ustalić z firmą ochroniarską. Powinni niedługo dostarczyć nam zapis pracy systemu z ostatnich dni. - Więc jedna z teorii zakłada, że obcy człowiek włamał się i wciągnął ją w zasadzkę. Druga zaś, że napastnikiem był ktoś, kogo znała i komu ufała. - Rainie nie mogła się już powstrzymać. - Podejrzewasz Quincy'ego, prawda? Niech to szlag, podejrzewasz go! - Wcale nie! - Agentka Rodman mówiła cichym głosem. Zerknęła w stronę speców od medycyny sądowej, lecz zaraz się odwróciła. -Niech pani posłucha, pani Conner. Nie mam zwyczaju ujawniać informacji dotyczących sprawy. I z całą pewnością nie mam zwyczaju opowiadać o szczegółach pseudo¬ glinom z innego stanu. Wiem jednak, że pani i agent Quincy są przyjaciółmi, a teraz on będzie potrzebował przyjaciół. W tej chwili my, to znaczy biuro, stoimy po jego stronie. Osobiście przez cały dzień wysłuchiwałam, jak różni sadyści seksualni zostawiali swoje niewybredne wiadomości na automatycznej sekretarce agenta Quincy'ego. Wiemy, że sprawa jest bardziej skomplikowana, niż wydaje się na pierwszy rzut oka. Ale nie możemy mówić za tutejszą policję. - Jesteście federalni! Ściągnijcie posiłki! - Nie możemy. - Gówno prawda! - Kochanie, istnieje coś takiego jak prawo. Proszę czasami czytać jego przepisy. Rainie się nachmurzyła. - Gdzie on jest? Mogę z nim porozmawiać? - Nie widzę przeszkód. Może pani spróbować. - Chcę go zobaczyć. - Proszę za mną. Rodman skierowała się w stronę korytarza. Przechodząc przez drzwi, Rainie popełniła błąd i spojrzała na łóżko. I aż zachłysnęła się ze zdumienia. Rodman spojrzała na nią surowo i powtórzyła: - Quincy potrzebuje przyjaciół. Dwóch detektywów w cywilnych ubraniach trzymało Quincy'ego w pokoju, który chyba jako jedyny nie nosił śladów napadu. Przy innej okazji Rainie być może rozśmieszyłby ten niedorzeczny widok. Pokój najwidoczniej należał do jednej z córek. Ściany były wytapetowane: na żółtym tle różowe i fioletowe kwiaty. Podwójne łóżko przykrywała dobrana barwami kapa, a baldachim zdobiły całe metry bielusieńkiego tiulu. Przy ścianie stała biała 115 toaletka z owalnym lustrem, na którym przyklejono małe fotografie z kolejnych ważnych chwil życia dziewczyny: skoki na zajęciach cheerleaderek, zdjęcie z najlepszą przyjaciółką, bal maturalny. Na lustrze wisiał też zawieszony na wstążce suchy bukiet, a na blacie stała kolekcja kolorowych przy¬ tulanek. W pokoju znajdowała się tylko jedna filigranowa wiklinowa ławeczka. W tej chwili zajmował ją jeden z detektywów, brodą niemal dotykał kolan. Drugi stał. Quincy siedział na łóżku, ciężko podpierając się rękami. Gestapo załatwia Laurę Ashley - pomyślała Rainie. Serce jej się krajało, kiedy na niego patrzyła. - Jak pan powiedział? O której pan tu przyjechał? - spytał siedzący detektyw. Miał praktycznie jedną krzaczastą brew nad oczami. Wyglądał jak