– Nie rozumiem, dlaczego to ona o wszystkim decyduje. – Richard zmarszczył brwi. – Myślałem, że obowiązuje zasada partnerska. – Niezupełnie. Ona ma coś, co wy chcielibyście mieć, podobnie jak wiele innych par na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ci się to podoba, czy nie, to ona dyktuje warunki. Richard zerknął na żonę, a potem znowu na Ellen. Zmarszczki widoczne na jego czole pogłębiły się jeszcze bardziej. – To nie do końca w porządku. Czy ona nie chce czegoś przed nami ukryć? Ellen znowu poczerwieniała. – Nie, na pewno. A w każdym razie nic takiego, co dyskwalifikowałoby ją jako uczestniczkę naszego programu. Sprawdzamy bardzo dokładnie wszystkie zgłaszające się do nas osoby. Nic nie może umknąć naszej uwagi. – A my mamy pełne zaufanie do Citywide. – Kate ścisnęła mocniej dłoń męża. – Prawda, kochanie? – Tak, oczywiście, choć zaskoczyła nas decyzja o zamkniętej adopcji. Ellen skinęła głową. – Mówiłam już, że jest to bardzo trudna decyzja. Niektórym matkom wydaje się, że będzie lepiej, jeśli całkowicie wycofają się z życia dziecka. Chcą o nim zapomnieć. Niestety później, gdy okazuje się to niemożliwe, wiele z nich zmienia zdanie. – Czy mogłabyś nam przynajmniej zdradzić jej imię? Powiedzieć, jakie ma włosy? Jak wygląda? – poprosiła Kate. Ellen potrząsnęła głową. – Nie, niestety. Mogę tylko powiedzieć, że ma dziewiętnaście lat, jest atrakcyjna i trochę do ciebie podobna, Kate. Wiem, że nie zaspokoiłam w ten sposób waszej ciekawości, ale nic na to nie mogę poradzić. Kate spojrzała na męża, a potem znowu na Ellen. – Pogadaj z nią. Powiedz, że bardzo chcemy się z nią spotkać. – Spróbuję, ale chyba nic z tego nie wyjdzie. Wygląda na osobę bardzo zdecydowaną. Zauważyłam, że jak już coś postanowi, to koniec. Nie można jej przekonać do niczego innego. – Zdobywa to, co chce – westchnął Richard. – Tak, a w tym przypadku dokładnie wie, czego jej potrzeba – powiedziała z uśmiechem Ellen. ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Julianna przeprowadziła się do Mandeville, żeby być bliżej Richarda i Kate. Wynajęła coś, co wielu nowoorleańczyków określało mianem ,,luksusowej nory’’. Mieszkanie było małe i kiepsko umeblowane, ale droższe niż inne, ponieważ znajdowało się w starej części miasta, sześć przecznic od domu Ryanów. Ta lokalizacja miała głęboki sens. Dzięki niej Julianna mogła sobie chodzić po okolicy i przesiadywać na ławeczce w parku nad jeziorem. Nikogo też nie powinno dziwić, że jeździ po uliczkach lub robi zakupy w tych samych sklepach, co Kate i Richard. Całe dnie spędzała na obserwowaniu Ryanów. Wszystko to było zadziwiająco łatwe. Kate i Richard w ogóle nie zdawali sobie sprawy z jej istnienia. Julianna szybko nauczyła się ich rozkładu dnia, a także upodobań. Wiedziała, z kim się spotykają i jak spędzają wolny czas. Richard uwielbiał golfa, a Kate dużo czytała, głównie mroczne powieści detektywistyczne. W restauracjach Richard zwykle zamawiał rybę, a Kate uwielbiała owoce morza i desery. Tę listę mogłaby ciągnąć w nieskończoność. Julianna notowała w pamięci każde nowe odkrycie, tworząc w ten