jeszcze sprzątaczka i lekarz. Do tego za chwilę zapali się normalne światło. Tylko że David w tym momencie nie dbał o to wszystko. - Obserwowałam cię - szepnęła, przesuwając palcami po jego policzku. Powinien był ostrzec, że nie są sami, lecz nie zdołał tego zrobić. RS 149 Potrzebował zarobić na studia. Lubił tę pracę, była spokojna, dobrze płatna, niemęcząca, gdyż po prostu siedział przy biurku i do woli czytał książki. Harowanie w jakimś barze z hamburgerami albo kelnerowanie w kawiarni w ogóle się do tego nie umywało. Jeśli go z nią przyłapią, wyleci z roboty, musiał jej więc to powiedzieć. Ale z jego ust nie wydobył się żaden odgłos, patrzył tylko na nią i czekał. Miała lodowate ręce, ale na litość Boską, to była kostnica, tu wszystko było zimne. David w końcu zdołał otworzyć usta, lecz nadal nie mógł nic powiedzieć. Uśmiechnęła się. - Głuptasss... Wydawała się syczeć niczym wąż. Poczuł na swoich wargach dotyk lodowatego języka i pomyślał, że coś tu jest nie tak, ale kiedy zaczęła go całować, naraz ogarnął go ogień. Instynktownie wyciągnął po nią ręce. Rany, co za ciało! I te usta na jego wargach, a zaraz potem na jego szyi... Bryan stał w absolutnym bezruchu, nasłuchując. Drzwi za nim zamknęły się automatycznie, potem przez chwilę zdawało się, że cały świat zastygł w nieprzeniknionych ciemnościach. A jeszcze później rozległ się leciuteńki szelest, informujący Bryana o czyjejś obecności. Bezgłośnie zbliżył się do pierwszego z metalowych stołów, dotknął, go, wyczuł nagie, zimne ciało. Pomacał je bardzo ostrożnie, wiedząc, że w każdej chwili sytuacja może ulec gwałtownej zmianie, na szczęście dla niego nic się nie stało. Cichutko przesunął się do następnego stołu i znowu sprawdził, kto na nim leży. Kobieta, lecz z pewnością martwa. Trzeci stół. Tym razem postawny mężczyzna. RS 150 Czwarty stół okazał się pusty. Serce podskoczyło Jessice do gardła, kiedy Jessica usłyszała szelest w ciemności i zrozumiała, że w pomieszczeniu znajduje się jeszcze ktoś żywy. Albo częściowo żywy. Może ktoś ze szpitalnego personelu? W końcu w przedsionku siedział laborant, tu mógł znajdować się drugi. Nie, to nie laborant. I ta nagła awaria... Owszem, zdarzały się awarie, przerwy w dostawie prądu, lecz coś podpowiadało jej, że akurat ta nie była dziełem przypadku. Ktoś to zaplanował. Bardzo ostrożnie odstawiła kubeł z mopem i na palcach podeszła do rzędu metalowych stołów. Po paru chwilach znalazła ten pusty, a wtedy znowu usłyszała, że ktoś poruszył się niemal bezgłośnie. Czemu, u licha, jeszcze nie zapaliły się światła awaryjne, przecież minęły już całe wieki, odkąd zapadła ciemność! Nonsens, raczej minuta. Przez chwilę czuła pokusę, by wślizgnąć się pod prześcieradło na pustym stole i udawać zwłoki, lecz odrzuciła ten pomysł, to mogło okazać się niebezpieczne. Wyczuła, jak ktoś się zbliża, dlatego włożyła dłoń do kieszeni fartucha i zacisnęła palce na srebrnym krzyżu.